mehnavaz.com
.jpg?w=215&h=128&mode=crop&quality=90)
کاروانسرای سنگی علی آباد که به آن قلعه علی آباد نیز گفته می شود با قدمتی مربوط به دوره سلجوقی در جاده قدیمی قم – ری و نزدیکی روستای علی آباد قم قرار گرفته است. این بنای تاریخی در مسیر شاهراه اصلی شمال شرقی به جنوب غربی ایران قرار دارد و در گذشته موقعیت جفرافیایی ویژه ای برای تردد مسافران بوده است.
این بنای سنگی در زمان صلح به عنوان کاروانسرا و در زمان جنگ، دژی نظامی به شمار می رفت. پس از پیمودن مسیری 35 کیلومتری از جاده قم - ری در جوار روستای علی آباد و در گردنه علی آباد ، کاروانسرای سنگی را می توان مشاهده کرد. بالای گردنه نیز میل تاریخی سلجوقی دیده می شود.
طبق کاوش های انجام شده مصالح مهم این بنای تاریخی را سنگ لاشه ها و ملاط آن را گل، آهک و گچ زبر تشکیل می دهد که در استحکام بنا نقش مهمی داشته است همچنین برای تزئین بخش هایی از قلعه سنگی می توان خشت های خام و آجر را نیز مشاهده کرد.
قلعه سنگی علی آباد دارای 7 برج به بلندای 10 تا 14 متری از سطح زمین است که برای جلوگیری از رانش دیواره ها بنا شده است و در گذشته به عنوان دیده بانی و محل حفاظت از کاروانسرا مورد استفاده قرار می گرفته است.
کاروانسرای علی آباد به صورت چهار ایوانی با دیوارهایی به ضخامت دو تا سه متر دارای حیاطی مرکزی و حجره های مختلف است که طول هر ضلع این بنا بیش از 67 متر است و در داخل سازه، هر یک از استطبل های نگهداری از حیوانات دارای 10 متر عمق هستند.
کاروان سرا مشتمل بر 31 اتاق است، اتاق هایی که مستقیما با هوای آزاد ارتباط دارند و برای قرار دادن توشه و بار مسافران است. اتاق هایی هم در مدخل سمت چپ کاروانسرا برای مهمانان ویژه ساخته شده بود.
با توجه به کشف چند سکه مغولي از سده هاي 7 و 8 هـ ق، احتمال مي رود باني اين کاروانسرا غازان خان(694هـ. ق) و حتي تاريخ ساخت کاروانسرا مقدم بر حکومت پادشاه مغول باشد.
این اثر در تاریخ ۱۸ اردیبهشت ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۳۸۲۷ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
میل سلجوقی نیز که روزگاری راهنمای کاروان های کویر و جهت یاب برای آن ها بوده است از دور خود نمایی می کند و بالای گردنه علی آباد و بر فراز کوه قرار دارد.
منبع : isna.ir - afracamp.ir - wikipedia.org
خانه تاریخی تیزنو ، یکی از قدیمی ترین و بزرگترین خانه های تاریخی شهر دزفول است که در محله قلعه و نزدیکی رود دز واقع شده است. از بام این خانه تاریخی می توانید رود دز را مشاهده نمایید. خانه تیزنو با نمای آجری و معماری سنتی، نمایانگر زندگی نسل های گذشته و تاریخ شهر دزفول است.
بنای اولیه خانه تیزنو در دوره صفوی ساخته شده است و در دوره قاجار و پهلوی اول تغییراتی در آن صورت گرفته است. درب اصلی این بنا رو به یک میدان باز می‌شود که در آن جا مسجد محله قلعه قرار دارد. خانه تیزنو دزفول مانند اکثر خانه های قدیمی ایرانی در ابتدای ورودی خانه، هشتی دارد. هشتی فضایی چند ضلعی است که کل خانه را از دید غریبه‌ها مخفی نگه می دارد به طوری که اگر در خانه باز بماند داخل خانه از خیابان قابل دیدن نیست.
این خانه تاریخی هشت دری است یعنی هشت در ورودی دارد و با عبور از این درها، ایوان مرکزی مشاهده می شود. ایوان دارای چندین اتاق است و غلام گردش، شبستان و شوادون از دیگر بخش های این خانه به حساب می آیند. فضای اصلی خانه تیزنو، اصطلاحا درونگرا است. یعنی در مرکز فضای خانه قرار گرفته و حیاط های بیرونی آن را احاطه کرده اند. کف حیاط آجر پوش است و طبقه همکف آن به وسیله چهار پله از حیاط بالاتر قرار دارد. طاق های خانه تیزنو یکی از دیدنی ترین بخش های آن هستند. چرا که در قسمت بالای طاق‌ها آجرچینی ها طرح‌های متنوعی ایجاد شده و شیشه‌های رنگی ارسی آن نمای زیبایی به وجود آورده اند.
از سال 1391 خانه تاریخی تیزنو به عنوان پایگاه مشترک تدوین پرونده های نامزدی میراث جهانی- دزفول و نمایندگی دفتر یونسکو، مورد استفاده قرار گرفته است و همچنین یکی از جاذبه های گردشگری مهم شهر تاریخی دزفول به شمار می رود.
دریاچه مصنوعی شهدای خلیج‌فارس (دریاچه چیتگر) در شمال‌غرب شهر تهران و در منطقه 22 شهرداری این شهر قرار دارد .
این دریاچه از شمال و شرق به محور چهار باغ و از جنوب و جنوب غرب به پارک جنگلی چیتگر و از غرب به بافت مسکونی منطقه 22 شهرداری تهران محدود می‌باشد .
سابقه طرح ساخت دریاچه مصنوعی شهدای خلیج‌فارس (دریاچه چیتگر) به نخستین طرح جامع تهران که پیش از انقلاب اسلامی و در سال 1347 تدوین شد ، بازمی‌گردد .
اما از آن زمان تاکنون بسیاری ساخت چنین دریاچه‌ای را رویا می‌دانستند . با این وجود موضوع ساخت دریاچه مصنوعی شهدای خلیج‌فارس (چیتگر) در برنامه جامع دوم و سوم تهران نیز تکرار شد و در دوره اخیر شهرداری تهران ، بالاخره برای نخستین بار و در این چند سال شهرداری تهران برای ساخت تنها دریاچه مصنوعی پایتخت شکل گرفت .
دریاچه چیتگر از بارش‌های فصلی و آب موقت رودخانه کن و روان آبهای تهران بهره می‌برد و می‌تواند در تعدیل هوای پایتخت و افزایش رطوبت هوا کمک کند .
این دریاچه با مساحت حدود 355 هکتار و گنجایش 35 میلیون مترمکعب آب در طرح جامع و طرح تفصیلی مصوب منطقه 22 گنانجده شده است . همچنین این دریاچه به‌عنوان یک وسعت بزرگ آبی می‌تواند سفره‌های زیرزمینی تهران در غرب را سیراب کند . شهری که آرام آرام سفره هایش رو به تخلیه رفته با اجرای این پروژه عظیم می‌تواند از احتمال فرو نشست خاک جلوگیری کند .
آب دریاچه از رودخانه کن (بوستان جوانمردان) با کانالی به طول حدود 6 کیلومتر و نیز سایر منابع آبی منطقه با هماهنگی وزارت نیرو تأمین می‌شود .
فضای اطراف دریاچه شامل فضای های سبز و تفریحی و بازی و رستوران و فضاهای پذیرایی و اقامت موقت و فضاهای های خدماتی بسیار می باشد و این مکان را به یکی از تفریگاه های گردشگری لذت بخش تهران تبدیل کرده است .
محوطه باستانی هفت تپه، بقایای شهری بزرگ مربوط به دوره ایلام میانی حدود قرن 14 و 15 پیش از میلاد است. تا سال 1344 باستان شناسان این شهر تاریخی را شناسایی نکرده بودند. در طرح توسعه کارخانه نیشکر هفت تپه، طاقی آجری از زیر خاک سربر آورد و این موجب آغاز کاوش های باستان شناسی به سرپرستی مرحوم عزت الله نگهبان در این منطقه شد. با تداوم این کاوش ها، در سال 1352 نیز موزه هفت تپه جهت حفظ و نگهداری آثار کشف شده از این محوطه باستانی، تاسیس گردید.
هفت تپه در 15 کیلومتری جنوب شرقی شهر شوش و بین شهر شوش و معبد چغازنبیل واقع شده است و قدمت بیشتری نسبت به چغازنبیل دارد. با توجه به آثار و لوحه های به دست آمده از این محوطه، احتمال می رود که نام این شهر باستانی "کبنک" بوده باشد.
چند مرحله حفاری و کاوش در این شهر تاریخی انجام شده است. اولین کاوش از سال 1344 تا 1357 به سرپرستی دکتر عزت الله نگهبان ، آثار یک مجموعه آرامگاه و دو ساختمان بزرگ خشتی به دست آمد. يکي از آرامگاه هايی که حفاری شد به گفته دکتر نگهبان آرامگاه تپتی آهار _پادشاه ایلامی_ و ملکه او است و اين موضوع در سنگ نبشته ای که در محوطه آرامگاه بود نوشته شده است. در اين آرامگاه حدود بيست و يک اسکلت وجود داشت که پس از هر تدفين در آرامگاه با آجر بسته ميشد و در تدفين بعدی آن را باز مي کردند.
دومین مرحله کاوش از سال 1380 به سرپرستی دکتر بهزاد مفیدی نصر آبادی از دانشگاه ماینز آلمان آغاز گردید. در ابتدا با انجام اندازه گیری های ژئوفیزیکی پنج مجموعه عظیم در بخش شمالی شهر مشخص شدند. در مراحل بعدی بخشی از یکی از مجموعه ها و همچنین یک ساختمان بایگانی اسناد اداری در جنوب شهر کاوش شدند. در ساختمان اداری آرشیوهای الواح گلی به خط میخی اکدی قرار داشتند. همچنین در این مرحله از کاوش ها، اسکلت های دو انسان، تابوت سفالی و خمره های بزرگ ویژه تدفین و اشیایی که به همراه مردگان دفن می شد به دست آمد. برخی مردگان در درون کوزه ها و با تشریفات خاص و برخی دیگر ساده دفن شده اند که احتمال می رود این تفاوت ناشی از سطح اجتماعی و توان اقتصادی بازماندگان این مردگان بوده است.
در سال 1391 کشف جدیدی پرده از بخشی از تاریخ مبهم این شهر باستانی برداشت. در پشت یکی از ساختمان های بزرگ شهر، چندصد اسکلت در کوچه بر روی هم انباشته شده بودند که نشانگر کشتار مردم شهر در اواخر قرن 14 پیش از میلاد بودند. کاوش های باستان شناسی مشخص کردند که بخشی از بناهای شهر بر اثرآتش سوزی از بین رفته اند و شهر پس از ویرانی هیچگاه رونق قبلی را بدست نیاورده و فقط سکونت های کوچک در دوران متاخرتر پارتی و ساسانی در آن برپا شده اند.
موزه هفت تپه یکی از مهم ترین موزه های باستان شناسی ایران است که در نزدیکی محوطه باستانی هفت تپه شوش قرار دارد و در سال 1352 با هدف حفاظت، نگهداری و نمایش آثار تاریخی کشف شده از محوطه هفت تپه و چغازنبیل، راه اندازی گردید.
موزه هفت تپه ساختمانی یک طبقه با اسکلتی سیمانی و نمایی از سنگ و آجر است. این ساختمان با الهام از سبک معماری بومی و متناسب با شرایط اقلیمی و با برداشتی از معماری ایلامی ساخته شده است. پس از شروع جنگ ایران و عراق موزه هفت تپه موقتا تعطیل و به بیمارستان صحرایی تبدیل شد و بسیاری از اشیاء آن به سایر مراکز میراث فرهنگی منتقل گردید. سپس در سال 1377 ، موزه ی هفت تپه به عنوان مرکز مطالعات پایگاه چغازنبیل و هفت تپه مجددا راه اندازی شد.
موزه هفت تپه از سه سالن تشکیل شده است و آثار به نمایش درآمده این موزه، دوره های متنوع پیش از تاریخ، آغاز نگارش، ایلامی، هخامنشی، اشکانی، ساسانی و اسلامی را شامل می‌شود. اما آنچه جایگاه موزه هفت‌تپه را متمایز می‌کند این است که این موزه به طور تخصصی آثار دوره ی ایلامیان میانه را نمایش می‌دهد که از کاوش‌های باستان‌شناسی دو محوطه مهم هفت‌تپه و چغازنبیل به دست آمده‌اند.
برخی از اشیای موزه مانند مجسمه شیردال، انواع گل میخ‌ها و آجرنبشته‌های ایلامی از محوطه میراث جهانی چغازنبیل به دست آمده‌اند و انواع گل‌نبشته‌ها به خط میخی ایلامی، تابوت‌ها و پیکرک‌های متنوع انسانی و حیوانی نتایج کاوش در محوطه باستانی هفت‌تپه‌اند. در این میان، تابوت‌ها و پیکرک الهه‌ها و نوازندگان از شناخته‌شده‌ترین آثار موزه هفت‌تپه هستند.
از سال 1396 تحولات نرم افزاری و سخت افزاری در موزه تپه آغاز شد و این موزه در سال 1397 به عنوان موزه برتر سال انتخاب گردید. درحال حاضر علاوه بر بخش نمایش آثار تاریخی، بخش های پژوهش های باستان‌شناسی، دفتر فنی، کارگاه مرمت، آزمایشگاه مواد و مصالح، کتابخانه و مخزن اشیا در موزه ی هفت‌تپه فعال‌اند.
زیگورات چغازنبیل یا معبد اینشوشینک ، معبد باستانی ، هرمی شکل و طبقه طبقه است که توسط ایلامی های باستان در حدود 1250 سال قبل از میلاد ساخته شده است. این بنا در محوطه ای نزدیک به شهر شوش استان خوستان واقع شده است. زیگورات تلفظ اروپایی واژه ی "زیقور توی اکدی" است که در متن های بابلی_آشوری به معنای «معبد طبقه طبقه» و «ستیغ کوه» آمده. بنابراین زیگورات معبدی طبقه طبقه بوده که مانند قله ی کوه انسان ها را به آسمان نزدیک تر می نمود.
بر اثر کاوش ها و قرائت آجرنوشته ها و کتیبه های ایلامی به دست آمده، دانسته شد که نام این محوطه باستانی "دور اونتاش" است که به فرمان "اونتاش گال" یکی از پادشاهان سلسله ی ایلام میانه در دوره طلایی ایلام بنا شده است. چغازنبیل را باید محوطه ای عبادتی و آیینی به شمار آورد که درواقع در مراسمی خاص مورد استفاده ی زائران قرار می گرفته و سکونت دائمی نیز در آن وجود داشته است.
زیگورات چغازنبیل و دیگر معابد پیرامون آن، همگی داخل یک حصار (حریم) مقدس قرار گرفته اند. زیگورات در دو مرحله ساخته شد. در آغاز بنای مربعی با حیاط مرکزی بود. از حیاط به منظور برگزاری مراسم آیینی و مناسک مذهبی استفاده می شد. اما حدود سال 1250 قبل از میلاد ، اونتاش گال مصمم می شود، معبدهای یک طبقه ی نخستین را به زیگوراتی عظیم و رفیع و پنج طبقه تبدیل نماید تا همچون کوهی مقدس در جلگه ی پست شوش جلوه نمایی کند.
معماران اونتاش گال در مرکز حریم مقدس ، بنای زیگورات را به شکل مربع و در ابعاد 105/20 در 105/20 متر که اضلاع آن 90 درجه از جهات جغرافیایی انحراف داشته باشد، طراحی کردند. بخشی از معبد هایی که پیش از آن و در دوره اول ساخته شده بود زیربنای این زیگورات قرار گرفت. این زیگورات پنج طبقه داشت و به صورت هرم از پایین به بالا کوچکتر می شد. که در حال حاضر دو و نیم طبقه از این زیگورات باقی مانده و قابل مشاهده است.
این معبد که در مرحله دوم ساخته شد و به چغازنبیل معروف است، 369 متر مربع وسعت داشت و شمار کمی از افراد والامقام و کاهنان اجازه ی ورود به این بخش از معبد را داشتند. راه پله های بسیار بلند که قسمتی از آن پوشش طاق آجری داشت و بخشی برای استفاده از نور، بدون سقف بود، به معبد اعلی راه می یافت. شواهد و یافته های باستان شناختی از جمله یکی از کتیبه ها حاکی از آن است که بدنه ی این معبد با آجرهای لعاب دار به رنگ های آبی و سبز با قاب نقره ای و طلایی، آراسته به اشکال هندسی گرد و لوزی و نیز با گل میخ های سفالین لعاب دار تزئین شده بود که تاکنون کهن ترین آثار لعاب دار ایران شناخته شده اند.
در سال 1304 شمسی زمین شناسانی که در جستجوی معادن و ذخایر نفتی جنوب بودند، حین بررسی های هوایی خود تپه ای عظیم را در دشت شوش مشاهده نمودند و کشف خود را به هیئت باستان شناسی فرانسه که در تپه های شوش به کاوش مشغول بودند اطلاع دادند. بدین ترتیب حفاری در این تپه ی مرتفع که بومیان منطقه آن را چغازنبیل (سبد وارونه) می نامیدند، آغاز گردید. این کاوش ها ابتدا به سرپرستی دومکنم و سپس توسط گیرشمن انجام شد.
کتیبه ای در این زیگورات یافت شده است که ترجمه آن به صورت زیر است :
من اونتاش گال: آجرهای طلایی را حکاکی کردم، من در اینجا این مأوا را برای خدایان گال و اینشوشینک برپا کردم و این مکان مقدس را هدیه کردم، باشد که کارهای من که هدیه‌ای است برای خدایان گال و اینشوشینک پذیرفته شود.
نکته جالب توجه دیگر در رابطه با چغازنبیل تصفیه‌خانه آب واقع در جبهه غربی معبد اصلی است. این تصفیه‌خانه با بهره‌گیری از ظروف مرتبط ساخته شده و از این بابت قدیمی‌ترین تصفیه‌خانه دنیا محسوب می‌شود. رومن گیرشمن _حفار چغازنبیل_ اعتقاد دارد که آب مورد مصرف تصفیه خانه از فاصله ۴۵ کیلومتری و توسط کانالی از رودخانه کرخه تأمین می‌شده‌است.
مسجد رنگونی ها در آبادان، ظاهری متفاوت از مساجدی که تاکنون در ایران دیده ایم دارد. معماری این مسجد با سبک معماری شبه قاره هند، توسط گروهی از کارگران اهل کشور میانمار که در پالایشگاه نفت آبادان کار می کردند، ساخته شده است.
اولین گروه انگلیسی که برای تاسیس پالایشگاه به آبادان آمدند کارکنان پالایشگاه رانگون برمه(میانمار) بودند. این گروه باخود یک عده دستیار به آبادان آوردند که عمدتا رانگونی الاصل و مسلمان اهل سنت بودند به همین دلیل پس از ورود خود به آبادان درصدد تاسیس یک مسجد بر آمدند که با موافقت پالایشگاه روبرو شد و بدین ترتیب مسجد رنگونی‌ها در سال 1299 شمسی، حدودا اواخر دوران قاجار در ساحل اروندرود(مرز آبی ایران و عراق) نقطه صفر مرزی و روبروی محله‌ی سیکلین احداث شد.
مسجد رنگونی ها دارای یک شبستان، سه در، یک محراب، چهار مناره و یک حیاط است و شباهت زیادی به معبد پنجاب هندوستان دارد. در آرایه های این مسجد از طرح های گچبری برجسته با روکش سیمانی استفاده شده است. یکی از بخش های قابل توجه این مسجد، محراب است که در میان انبوهی از اشکال هندسی و نقوش اسلیمی و هندی تزئین شده است. رنگ های گوناگون و طرح های نقش بسته بر دیوار محراب نمادی از بهشت برین است.
همچنین موزه اسناد تاریخی و خطی آبادان در مسجد رنگونی ها برپا شده است. در این موزه نسخه هایی از قرآن های خطی و همچنین اسناد تاریخی مربوط به اواسط دوره قاجار تا پهلوی اول شامل مکاتبات مالی و تجاری تجار ایرانی مقیم هندوستان و انگلستان با ایران و همچنین انواع سفته، برات، صورت ریز معاملات و نامه های تجاری نگهداری و نمایش داده شده است. این موزه در سال 1388 در مکان مسجد رنگونی ها بازگشایی شد.
موزه بنزین خانه آبادان، در محل قدیمی ترین پمپ بنزین در ایران راه اندازی شده است که در سال 1306 ابتدا برای توزیع نفت سفید میان مردم ساخته شد و بعدها با روی کارآمدن اتومبیل ها، کاربری آن به پمپ بنزین تغییر کرد. این موزه به عنوان نخستین موزه از طرح موزه های صنعت نفت ایران با هدف افزایش آگاهی و اطلاعات عموم مردم به ویژه نوجوانان و جوانان با تاریخچه صنعت نفت، در دی ماه 1395 افتتاح شد.
موزه بنزین خانه، به گونه ای ساخته شده است که تداعی کننده نحوه توزیع نفت و بنزین در حدود یک قرن پیش باشد. هنگام سوخت گیری در این پمپ بنزین، ابتدا فرآورده های نفتی که در مخازن پرچ شده نگهداری می شد با استفاده از تلمبه های دستی به ظروف پیمانه ای منتقل مى شد و سپس بر اساس نیاز هر مصرف کننده، سوخت به وی تحویل داده می شد.
موزه بنزین خانه، 1856 مترمربع مساحت دارد و از یک ساختمان اصلی و دو ساختمان جانبی تشکیل شده است. مجموعه تصاویر قدیمی و ابزارهایی که در بهره برداری و توزیع بنزین استفاده می شد در این موزه به نمایش گذاشته شده است.
ساختمان اصلی موزه، اولین ساختمانی است که در این محل به عنوان جایگاه سوخت در حدود 100 سال پیش ساخته شد. برای راه اندازی موزه، این ساختمان به همان شکل قبل بازسازی شد. این ساختمان شش ضلعی از دو سالن کوچک تشکیل شده که در هريک اشياء خاص و منحصر به فردی ماننده بشکه، پيمانه نفت و قيف، انواع کيل و پيمانه هاي مندرج و مجموعه اي از حلب های 20 ليتری مخصوص حمل سوخت و مواد نفتی، تصاويري از جايگاه های قديمی بنزين، توزيع کنندگان سوخت که به وسيله حيواناتی چون قاطر، شتر، نفت را به نقاط دور دست مي بردند، قابل مشاهده است.
در ضلع شمال غربی موزه بنزین خانه، ساختمان دیگری با قدمت حدود 70 سال قرار دارد که زمانی به عنوان ساختمان پخش مورد بهره برداری قرار می گرفت و بعدها تبدیل به انباری شد. این ساختمان از چهار سرسرا تشکیل شده است. سرسرای اول به معرفی لوازم نفت سوز خانگی و صنعتی و نمونه هایی از اسکناس ها و تمبرهای صنعت نفت که به مناسبت اهمیت این صنعت چاپ و منتشر شده اند، انواع لامپ ها، گردسوز، فانوس، دستگاه خوراک پزی، اجاق فتيله ای، چراغ تلمبه اي نفتی (پريموس) می پردازد. سراسراي دوم به نمايش انواع بخاری، تصاوير نمونه های اصلي ظرف های روغن موتور، امشی و ديگر فرآورده های نفتی عرضه شده در جايگاه ها، روزنامه ها و آگهي های قديمی تبليغاتی و تصاوير کارگران در نظر گرفته شده است. سرسرای سوم برای معرفی و نمایش اجزای داخلی دستگاه های پمپ بنزین در نظر گرفته شده است. سرسرای چهارم نیز به فروش و عرضه محصولات فرهنگی و هنری اختصاص یافته است.
در ضلع شمال شرقي موزه، ساختمان چای خانه قرار گرفته است که بازديدکنندگان می توانند پس از بازديد در آنجا استراحت کنند.
محوطه موزه با درختان و گیاهان بومی آراسته شده است و 12 دستگاه پمپ بنزین قدیمی که از ابتدا تا کنون در ایران مورد استفاده قرار گرفته اند در آنجا در معرض نمایش قرار گرفته اند. این دستگاه ها در سال های مختلف توسط شرکت های خارجی متفاوت تولید شده اند. همچنین وسائل نقلیه قدیمی که سوخت این جایگاه را تامین می کردند نیز در محوطه موزه قرار دارند.
.jpg?w=215&h=128&mode=crop&quality=90)
مجتمع تفریحی رنگین کمان در زمینی به وسعت 10000 متر مربع در سال ۸۷ تاسیس گردیده است. این مجتمع توریستی تفریحی دارای بخش های مختلفی نظیر شهربازی سرپوشیده ، رستوران و کافی شاپ می باشد که در طول این سال ها مورد اقبال مردم شهر قم و گردشگران قرار گرفته است .
شهربازی رنگین کمان اولین شهربازی سرپوشیده ی شهر قم است و محلی مناسب برای بازی و تفریح برای تمامی گروه های سنی می باشد . در این شهربازی ، بازی ها و بخش های متنوعی قرار دارد . فضای شهربازی با رنگ های شاد ، کودکانه و با شخصیت های محبوب انیمیشنی طراحی شده است .
انواع دستگاه های بازی ، ماشین برقی ، اتاق بازی برای کودکان و خردسالان ، استخر توپ ، بسکتبال رقابتی ، انواع چرخ و فلک ، قطار بازی ، ایر هاکی ، بازی های متنوع کامپیوتری و بولینگ از جمله بازی ها و تفریحات این شهربازی است .
از بخش های دیگر مجموعه تفریحی رنگین کمان ، سینمای 4 بعدی ، قصر بادی و پیست کارتینگ است .
رستوران فست فود البیک و کافی شاپ هم در این مجموعه قرار دارد .
.jpg?w=215&h=128&mode=crop&quality=90)
محوطه باستانی قلی درویش در حاشیه جنوبی شهر تاریخی قم واقع شده است و قدمتی هفت هزار ساله را برای قم اثبات می کند . طبق لایه نگاری و کاوش ها در تپه قلی درویش ، آثار سه دوره پیش از میلاد یعنی عصر برنز قدیم ، عصر برنز جدید و عصر آهن در این محوطه مشاهده است و درواقع از 3500 پیش از میلاد تا 1200 پیش از میلاد را شامل می شود . همچنین آثاری از دوره ساسانی و سلجوقی نیز در این محوطه پیدا شده است .
بناهای به جا مانده از دوره عصر آهن در این منطقه به چند دسته تقسیم می شود : 1.واحدهای مسکونی 2.فضاهای مرتبط با فعالیت های تجاری – اداری و اقتصادی 3. فضاهای معرف کنش های آئینی – مذهبی 4. بقایای معماری نظامی (و احتمالاً سیاسی- حکومتی) 5. واحدهای معرف فعالیت های تخصصی صنعتی(فلزگری- سفالگری)
کشف یک گور خمره‌ای در این مکان و در کف یک اطاقک از جمله شواهدی است که آثار تدفین در محل سکونت را در طول عصر برنز قدیم این محوطه اثبات می‌کند و از شواهد مستند تدفین‌های خمره‌ای در حاشیه فلات مرکزی محسوب می‌شود.
محوطه باستانی قلی درویش تا پیش از گسترش سطح وسیع و کم سابقه تخریب و تسطیح در دهه های اخیر وسعتی بالغ بر 100 هکتار و ارتفاع آن حدود 20 متر بوده است. اما امروز حدود 30 هکتار از وسعت محوطه به شکل تسطیح شده بر جای مانده است .
کاوش های تپه ی قلی درویش از سال 1381 شروع شده و همچنان ادامه دارد؛ البته تا پیش از انجام کاوش‌های علمی باستان‌شناختی در این محوطه، تمام مدارک و منابع موجود پیرامون پیشینه تاریخی شهر قم بنیان این شهر را در قدیمی‌ترین حدس‌ها به دوره ساسانی و سده‌های نخستین اسلامی مربوط می‌ساخت اما لایه‌نگاری و کاوش‌های محوطه باستانی قلی درویش سابقه تاریخی و فرهنگی قم را به هزاره‌های پنجم و چهارم پیش از میلاد برد.
بر این اساس می‌توان گفت قم همواره در طول تاریخ، سرزمینی مقدس و یکی از کانون‌های اصلی مذهبی و فرهنگی فلات ایران به شمار می‌رفته است. در واقع کاوش‌های باستان‌شناسی در قلی درویش نشان داد بر خلاف فرضیات رایج، فرهنگ‌های عصر آهن از همان ابتدای ورود به فلات ایران از ساختارهای بسیار پیشرفته اجتماعی، اقتصادی و صنعتی برخوردار بوده‌اند.
کاوش‌ها و بررسی‌های باستان شناختی که در سه دهه اخیر در مناطق مختلف استان قم (به عنوان مثال تپه شادقلی خان) انجام شد به وضوح نشان داد که منطقه قم، به دلیل موقعیت خاص جغرافیایی و قرارگیری در مسیر شاهراه های اصلی ارتباطات فرهنگی، بازرگانی شرق باستان، از ادوار پیش از تاریخ تا کنون حلقه ارتباط و تعامل بین مراکز و حوزه های مختلف فرهنگی ایران به شمار می رفت .
درحال حاضر این محوطه باستانی مسقف شده و به یک سایت موزه تبدیل شده است که می توانید از این محوطه باستانی بازدید کنید .
منبع : mehrnews.com - t.me/qom_miras
.jpg?w=215&h=128&mode=crop&quality=90)
بوستان غدیر قم از وسیع ترین و مهم ترین بوستان های قم است که دارای بخش های تفریحی و رفاهی گوناگونی می باشد . طرح های پیشرفت و بهسازی این بوستان همچنان ادامه دارد .
بوستان غدیر قم 140 هکتار وسعت دارد و از موقعیت جغرافیایی مناسبی برخوردار است . بلوار غدیر که بوستان غدیر در آن واقع شده ، یکی از مسیرهای ورودی شهر قم و مسیری برای رسیدن به روستاهای خوش آب و هوای قم است .
از جمله بخش های فعلی این بوستان عبارت اند از : پارک بزرگ آب و تاب و باغ رستوران آب و تاب ، دهکده جنگلی کاج که شامل رستوران و پیست کارتینگ است ، کافی شاپ ، فضای سبز و پوشش گیاهی پارک جنگلی ، مرکز تحقیقات گل‌ها و گیاهان زینتی غدیر
بوستان غدیر اخیرا به کمپینگ زائر در قم هم تبدیل شده است و دومین کمپینگ شهری قم (بعد از بوستان فدک) محسوب می شود . کمپ بوستان غدیر به مساحت 16 هکتار و دارای امکاناتی نظیر نمازخانه، سرویس بهداشتی، آبخوری، سکوی نشیمن، سیستم آتش نشانی، پارکینگ، زمین‌های بازی و... می باشد . اطراف آلاچیق ها نیز درخت کاری شده است .
توضیحات بیشتر درباره پارک بزرگ آب و تاب و دهکده جنگلی کاج را می توانید در سایت مهنواز جستجو و مطالعه کنید .
طرح های گوناگون دیگری نیز برای بوستان غدیر در نظر گرفته شده است تا با استفاده از ظرفیت های مطلوب آن ، به بوستان اصلی شهر قم تبدیل شود . از جمله این طرح ها عبارت اند از : راه اندازی بزرگترین شهربازی قم در بوستان غدیر ، تالارهای پذیرایی ، سالن های چند منظوره ، دریاچه مصنوعی و ...
منبع : borna.news - qomnews.ir - qom.farsnews.com - tabnakqom.ir
.jpg?w=215&h=128&mode=crop&quality=90)
مقبره شیخ اباصلت متعلق به شیخ اباصلت عبداللَّه اشعرى قمّى یکى از دانشمندان قم در قرن‌هاى نخست هجرى است . این آرامگاه توسط فرزند وی ساخته شده است و قدمت آن به دوران صفویه باز می گردد .
بنای مقبره شیخ اباصلت بقعه‌اى آجرى و ساده در گوشه‌اى از محوطه ای وسیع قرار دارد . نماى درون بنا با بلندى ۸ متر، چهارگوشه با گنبد قوسى آجرى و سردرى مرتفع در جانب شرق است .
ساختمان آن از خارج برجى آجرى است که ضمن تعمیرات به‌صورت هشت‌ضلعی درآمده و از داخل به شکل مربّع و به دهانه پنج و عرض چهار و ارتفاع نُه متر دارد که فاقد تزیینات هنرى و کتیبه کاشى است، امّا جاى کتیبه کاشى در کمرگاه آن نمودار است که به‌هم‌ریخته است.
در چهارگوشه بقعه، نیم طاقى بالا آورده و صورت مربّع را به فلکهاى تبدیل ساخته و پاطاق پوشش عرقچینى را بالابرده‌اند. گنبد بنا از خارج خودى شکل با عنقى فلکهاى از آجر است.
سر در بقعه، در شرق آن قرار دارد که ایوانى قدیمى است که در عصر صفویه بر بنا افزوده شد که جدار آن آجرى و پوشش هرمى دارد. لچکی‌های بالاى درگاه ورودى آراسته به کاشی‌کاری معقّلى بود که از بین رفته است.
نوشته اى در این بنا دیده نمىشود، جز یادگارهاى قلمى اشخاص که بر بدنه راست دیوار غربى بقعه به تاریخهاى قرون دوازدهم و سیزدهم رقم‌زده‌اند.
این اثر در تاریخ ۱۹ اردیبهشت ۱۳۷۸ با شمارهٔ ثبت ۲۳۲۱ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
در مشهد آرامگاهی با نام خواجه اباصلت هروی وجود دارد که با شیخ اباصلت قمی تشابه اسمی دارند .
منبع : qomefarda.ir - shrines.blog.ir
.jpg?w=215&h=128&mode=crop&quality=90)
شهر مقدس قم شهری است با بیش از ۴۰۰ امامزاده و بقاع متبرکه که در هیچ جای دنیا چنین تعدد امامزاده ای در یک شهر وجود ندارد و در راس این امامزادگان حرم مطهر حضرت معصومه(س) چون نگینی در مرکز این شهر مقدس می‌درخشد.
امامزاده شاهزاده سید علی از مورد توجه ترین امامزادگان شهر قم و معروف به کریم بنی هاشم هستند . درباره نسبت ایشان با امامان دو قول متقاوت وجود دارد . یکی اینکه ایشان از نوادگان حضرت عباس باشند و دیگری احتمال اینکه از نوادگان محمد بن حنفیه فرزند امام علی(ع) هستند .
وی سیدی جلیل القدر، عظیم الشأن ، بزرگوار و به صاحب کرامات مشهور و معروف است که بسیار مورد توجه اهالی قم و توابع بوده و مرکز اجتماع و محل نذورات صاحبان حاجت قرار دارد. ایشان در میان مردم معروف به شاه سیدعلی می باشد.
امامزاده سیدعلی، نوزده پسر داشت، از جمله فرزندی به نام عبیدالله که فردی شجاع و از علمای بزرگ بود و در سال 312 هجری قمری در مصر درگذشت . امامزاده عبدالمهیمن هم که در بوشهر مدفون است، فرزند عبیدالله و نوه ی امامزاده شاه سیدعلی علیه السلام می باشد.
بنای امامزاده در جهت شمالی شهر و منتهی الیه کوی جدید خارجی دروازه ری قم واقع شده و دارای بقعه، گنبد، رواق، ایوان، صحن، آب انبار و الحاقات دیگر است.
بنای بقعه از داخل به صورت هشت ضلعی مختلف الاضلاع است که در جهات اصلی، چهار شاه نشین دارد که از هر یک دری به خارج گشوده می شود. در جهت جنوبی بقعه، ایوانی به ارتفاع 7 متر با ازاره کاشی کاری و جدار سفیدکاری و پوشش رسمی بندی و کاشی کاری تزئین شده است. در دو جانب ایوان، دو حجره و بر فراز آنها، غرفه های زیبایی مزین به کاشی کاری وجود دارد.
در زیر گنبد، ضریح و مرقدی قرار دارد. مرقد از پنج جهت با کاشی های خشتی عصر فتحعلی شاه پوشیده شده و دارای کتیبه ای متضمن نسب نامه امامزاده است. بر فراز بنا، گنبدی است شلجمی، سراپا آراسته به کاشی های گره سازی الوان به ارتفاع و قطر 7 متر با گردنی استوانه ای مزین به کاشی کاری معقلی با آجر و کلوکی و کاشی گرهی که در سال 1342 بازسازی و کاشی کاری شده است.
بقعه و گنبد شاهزاده سيد علي از بناهاي جناب آقاي حاج محمد آقازاده مي باشد که از تجار بلند همت و خيّر شهر قم بوده که فرشهاي گرانبهاي دارالسياده را هم وقف و تقديم آستانه نموده است.
همان طور که گفته شد این بنا بسیار مورد توجه و احترام مردم و علما بوده و محل نذوراتشان می باشد . هرساله به مناسبت های مختلف ضریح و آستان مطهر شاهزاده سیدعلی توسط عالمان برجسته دینی غبار روبی و عطرافشانی می شود .
منبع : emamzadegan.ir - qomseir.blogfa.com
.jpg?w=215&h=128&mode=crop&quality=90)
بوستان فدک قم که چندی است برای کمپینگ مسافران مناسب سازی شده ، در ورودی شهرقم از طریق اتوبان خلیج فارس (قم-تهران) و در میدان هفتاد و دو تن واقع است .
بوستان فدک جزو استراحت گاه های اصلی شهر قم است و پس از توسعه امکانات از سال 1396 به عنوان اولین کمپینگ شهری زائر مورد بهره برداری قرار گرفت .
در بوستان فدک امکانات مناسبی از جمله ۳۵۰ سکوی نشیمن با ظرفیت دو هزار نفر، پنج نمازخانه مردانه و زنانه، پنج مجموعه پارکینگ ، ۶ دستگاه سرویس بهداشتی، 1200 متر مربع مجموعه بازی و ۱۸ عدد آبخوری وجود دارد. همچنین مجموعه برق این بوستان ایمن سازی شده است.
در سال 1396 پارک بازیافت در بوستان فدک احداث گردید . در این پارک از مواد دورریختنی المان‌های بازیافتی ساخته شده است . به عنوان مثال درخت‌هایی از مواد دورریختنی ، نیمکت‌هایی که از لاستیک ، باربکیو و نمادی از پاکبان با فلزات ضایعاتی در این پارک کار شده است.
پارک بازیافت در راستای توجه به مساله بازیافت ، تفکیک زباله در منازل و استفاده مجدد از مواد دورریختنی ساخته شده است. به همین منظور برای دانش آموزان در این پارک کارگاه های آموزشی در جهت ترویج فرهنگ بازیافت برگزار می شود. پارک بازیافت در بوستان فدک می تواند جذابیتی خاصی برای کودکان و نوجوانان و خانواده‌ها داشته باشد.
همچنین در سال 1396 پارک فیزیک نیز برای رشد فکری ، جسمی و خلاقیت های کودکان بر مبنای مفاهیم فیزیکی در بوستان فدک راه اندازی شده است . در این پارک یادگیری مفاهیم فیزیک، مباحث جسمانی و اجتماعی در فضایی امن برای کودکان فراهم می شود.
پارک فیزیک با 12 آیتم آموزشی از جمله : پیچ ارشمیدس، بشقاب‌های صوتی، کار و انرژی، دوچرخه و پمپ، کوره خورشیدی، صفحه تعادل، رنگین کمان مصنوعی، تونل مه، دایره رنگ، حباب ساز، ژنراتور، چاله فضایی و... اشاره کرد که در این بوستان طراحی شده و هم اکنون در مرحله اجرا است.
منبع : mojnews.com - qom.ir
.jpg?w=215&h=128&mode=crop&quality=90)
بوستان مهدی (عج) قم در در حاشیه کمربندی قم به سمت کاشان قرار دارد و به دلیل نزدیک بودن به اتوبان مورد استقبال مسافران و زائران است . این بوستان به وسعت 54716 متر مربع در سال 1380 تاسیس گردید .
یکی از جذابیت‌های این بوستان، گلکاری‌ها و تزئینات طبیعی فراوان آن است و اقدامات شهرداري در تامين تجهيزات لازم نيز حاکي از مورد توجه بودن اين بوستان است. در بوستان مهدی قم امکان چادر زدن وجود دارد .
تاب کودک ، کشتی صبا، استخر توپ، ترامبولین و سرسره بادی از جمله تجهیزات بازی این بوستان هستند .
در سال 1396 فروشگاه کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در بوستان مهدی (عج) دایر گردید که به عرضه اسباب‌بازی‌ها و سرگرمی‌های سازنده، کتاب‌های تولید کانون، نوشت‌افزار و سایر محصولات ویژه گروه سنی کودک و نوجوان می پردازند.
منبع : mehrnews.com - koodak24.ir - qomstandard.ir
قلعه شوش، بر فراز تپه باستانی آکروپل در نزدیکی کاخ آپادانا (کاخ زمستانی هخامنشی)، حدود 100 سال پیش برای اقامت باستان شناسان فرانسوی و نگهداری از اشیا کشف شده از کاوش هایشان، ساخته شد. این قلعه که به قلعه آکروپل نیز معروف است، به معماری زندان باستیل فرانسه شباهت زیادی داشته و نقشه ای قرون وسطایی دارد.
قلعه شوش ظاهری بسیار قدیمی و تاریخی دارد اما در دوره قاجار ساخته شده است. علت ظاهر قدیمی و تاریخی این قلعه، اول معماری خاص این بنا و دوم مصالح به کار گرفته شده برای ساخت آن است. در ساخت این بنا در دیوارها و حتی کفپوش ها از آجرهای کتیبه دار و مصالح کاخ آپادانا و چغازنبیل و دیگر آثاری که در حفاری ها کشف کرده بودند، استفاده شده است.
ژان دو مورگان باستان شناس فرانسوی از سال 1276 تا 1291 به مدت 15 سال هدایت تیم باستان‌شناسان فرانسوی را در ایران و شوش بر عهده داشت. ساخت قلعه شوش به دستور او و توسط کارگران ایرانی انجام شد. به همین خاطر معماری این قلعه به بناهای قرون وسطایی و زندان باستیل فرانسه شباهت دارد. البته قلعه شوش در برخی قسمت ها دارای سبک ایرانی نیز هست چرا که سازنده آن حاج مصطفی دزفولی معمار بوده است.
پلان قلعه شوش ذوزنقه ای شکل است که قاعده کوچک آن در سمت شمال واقع شده است. دور تا دور آن را راهرویی احاطه کرده و چند ردیف اتاق به سمت حیاط، بر گرد آن قرار گرفته است. تقسیم بندی کلی قلعه با دو حیاط و فضاهای پیرامون این حیاط شکل می‌گیرد. قلعه دارای سه ورودی است که یکی از آنها در حال حاضر مسدود می‌باشد. قلعه شوش همانند قلاع قرون وسطی اروپا از 2 حیاط تشکیل شده که حیاط دوم مرتفع‌تر از حیاط اول است. در زیر حیاط دوم 2 تالار (زیرزمین) تعبیه شده است.
در محوطه قلعه، تعدادی از ابزارآلات مورد استفاده فرانسوی ها در اکتشافات و حفاری هایشان، به نمایش گذاشته شده است. همچنین در دامنه شمالی قلعه باغ موزه شوش قرار دارد. بقایای تاریخی به جا مانده از کاخ آپادانا نیز در باغ موزه قابل مشاهده است.
موزه شوش در کنار قلعه شوش، با زیربنای 550 متر مربع، میان باغی به وسعت 14هزار مترمربع واقع شده است. شوش یکی از کهن ترین شهرهای جهان است و قدمت آن به سال های قبل از میلاد و تمدن ایلامی ها بازمی گردد. موزه شوش که یکی از مهم تربن موزه های اشیا ایران محسوب می شود، در سال 1345 افتتاح شده است.
ساختمان این موزه دارای شش تالار بزرگ است و آثار به نمایش درآمده در آن حاصل بخشی از حفاری های منطقه شوش و چغازنبیل می باشد. آثار این موزه به دوره پیش از تمدن ایلام تا دوران پس از اسلام تعلق دارد. بخشی از این اشیا در باغ موزه و خارج از ساختمان موزه در معرض نمایش گذاشته شده اند.
بخشی آثار موجود در موزه شوش عبارت اند از : مجسمه ها و سرستون ها، ته ستون مکشوفه از سر مسجد و بردنشانده مسجدسلیمان و آپادانای شوش، تابلوهای سفالی و سنگی و خمره های سفالی، مجسمه های خدایان، تزیینات دیواری سفالی، چگونگی تدفین در دوره ایلامی همراه با وسایل متعلق به فرد متوفی، پاشنه در، آجر نوشته های مکشوفه از شوش و چغازنبیل، کپی سربازان گارد جاویدان و حیوانات خیالی (گریفون یا اسفنکس) به صورت آجرهای لعابدار، خط نوشته های عیلامی، اکدی، پارسی باستان، آرامی، سریانی و پهلوی میانه، گوی های سفالی، گل میخ های تزئینی سفالی، کاسه های مکشوفه از حمیدیه، لوازم تزیینی، کپی از صحنه شکارگاه دیوارهای کاخ آپادانا بر روی پارچه نصب شده بر دیوار موزه، کاسه ها، پیه سوزها و تنگ های سفالی لعابدار مربوط به قرون 3 تا 6 هجری قمری مکشوفه از شوش، قمقمه ها و پیه سوزهای سفالی مکشوفه از شوشتر، صحنه های شکار به صورت گچ بری منسوب به بهرام پنجم بر روی دیوار موزه، چرخه ای سنگی ارابه، مفرغ های خوزستان شامل ظروف مختلف، سرنیزه، تبر، خنجر، شمشیر، بازوبند، ساق بند، قطعه های سرنیزه، روبین و ساغرهای تک دکمه ای، کاسه، خمره های نگهداری آب و ...
در باغ موزه شوش هم اشیای سنگی، کتیبه ها و سنگ نگاره های پراکنده در اطراف محوطه باستانی شوش، به صورت حفاظت شده در معرض دید عموم قرار گرفته است.
کاخ آپادانای شوش، کاخ زمستانی پادشاهان هخامنشی و کاخ اصلی داریوش یکم، در محوطه باستانی شوش واقع شده است. گرچه امروزه شبیه یک کاخ نیست و بقایای اندکی از آن باقی مانده است، اما هنوز هم نشانگر تاریخ پرشکوه ایران باستان است.
کاخ آپادانا در نزدیکی قلعه شوش و موزه شوش قرار دارد. بعد از بازدید از کاخ آپادانا با کمی پیاده روی می توانید از موزه شوش و قلعه شوش بازدید نمایید. بخشی از بقایای کشف شده از این کاخ در موزه شوش و باغی که این موزه در آن واقع شده، نگهداری می شود.
کاخ آپادانای شوش در حفاری‌های بین سال‌های 1311 تا 1314 توسط تیم باستان شناس فرانسوی، از زیر خاک بیرون آورده‌شد. همین گروه باستان شناسی برای اقامت خود و نگهداری از اشیا کشف شده شان ، در کنار کاخ آپادانا، قلعه شوش را بنا کردند و در ساخت قلعه شوش از مصالح کاخ آپادانا، چغازنبیل و ... استفاده کردند. همچنین بخش مهمی از بقایای کاخ آپادانا را با خود به فرانسه بردند که در حال حاضر در موزه لوور نگهداری می شوند.
کاخ آپادانای شوش به فرمان داریوش بزرگ در حدود سال های 512 تا 518 پیش از میلاد بنا شده است. این کاخ در زمان اردشیر اول دچار آتش سوزی شد و در زمان سلطنت اردشیر دوم تجدید ساختمان و تعمیر یافت. اما بعد از آن، زمان تخریب کاخ آپادانای شوش مشخص نیست. البته عمر کاخ آپادانا به بیشتر از یک سده نمی رسد. بعد از تخریب این کاخ، پس از مدتی هم شهر دیگری بر روی بقایای کاخ آپادانا تشکیل شد و دیگر اثری از این کاخ هخامنشی نبود.
کاخ آپادانای شوش به مساحت 10 هکتار احداث شده است. معماری این کاخ مشابه تخت جمشید در استان فارس است. بررسی‌ها نشان می‌دهد این کاخ از تالارهای متعددی از جمله حرم سرا، دروازه، کاخ پذیرایی، تالار بار عام و سه حیاط مرکزی تشکیل شده است. تزئینات داخلی کاخ آپادانا با آجر لعابدار است با طرحی از سپاه جاویدان، نیلوفر آبی و شیر بالدار. این کاخ شامل شش حیاط است که سه تای آنها از سایرین بزرگ‌تر بوده و گویا روشنایی و تهویه‌ی تالار‌ها از طریق این حیاط‌ها تامین می‌شده است.
کاخ آپادانای شوش بر روی صفه ای مصنوعی بنا شده است. این صفه مصنوعی در شهری محروم از سنگ، با استفاده از آجرهای خام (خشت) ساخته شده است. داریوش در کتیبه ی خود در خصوص این کاخ می گوید که دستور داده بوده برای پی ها زمین را تا ژرفنایش گود کنند و خاک آن را بردارند. سنگ ستون های کاخ آپادانای شوش بر طبق نوشته های داریوش، از روستایی به نام ابیراد واقع در ایلام آورده شده است. توده های بزرگ سنگ که بی تردید به صورت الوار تراشیده و بریده شده بوده ، به وسیله طراده هایی حمل و نقل می شده است که گاوهای کوهی تنومد آن ها را می کشیده اند.
شهر تاریخی شوش با آرامگاه دانیال نبی، یکی از پیامبران بنی اسرائیل در قرن هفتم پیش از میلاد، شناخته می شود. بنای مقبره دانیال نبی از تمام نقاط شوش قابل مشاهده است و معماری مخروطی شکل این گنبد جلوه خاص و متفاوتی را برای شهر به وجود آورده است.
حضرت دانیال، حاکم تمام سرزمین بابل بودند و پس از فتح بابل توسط کوروش کبیر پادشاه هخامنشی، به همراه گروهی از یهودیان ایران مهاجرت کرده و تا پایان عمرشان در ایران و شوش زندگی می کنند. پس از فوت ایشان ، به رسم بزرگان آن زمان جسد آن بزرگوار را به صورت مومیایی شده در آرامگاهش قرار می‌دهند.
در سال شانزدهم هجری قمری، یعنی پس از اینکه آخرین جنگ بین سپاه اسلام و ایرانیان (جنگ شوشتر یا جنگ هرمزان) به پایان رسید. فرمانده سپاه اسلام حین بازگشت جسد مومیایی شده‌ای را می‌بیند و از مردم سؤال می‌کند. مردم که از مقام و مرتبه حضرت آگاهی نداشته‌اند می‌گویند چیزی نیست که به درد شما بخورد این جسد را هر وقت ما احتیاج به باران داشته باشیم جسد را از آلونک بیرون می‌آوریم و به حکم خداوند باران می‌بارد و هر وقت آن را داخل می‌بریم باران تمام می شود. به همین خاطر دانیال نبی به پیامبر باران نیز منتسب شده اند.
فرمانده سپاه اسلام به خلیفه وقت نامه می‌نویسد که جسدی مومیایی شده در شیشه‌ای بلورین در منطقه شوش پیدا شده است. خلیفه از شناسایی آن عاجز می ماند به نزد حضرت علی (ع) می‌روند و جریان را سوال می کنند. حضرت علی(ع) می‌فرماید که این جسد برادرم حضرت دانیال است و دستور می‌دهد که به روش مسلمین غسل می‌کنند و سپس کفن کنند و رو به قبله دفن کنند. همچنین دستور دادند آب رودخانه را از روی قبر عبور دهند تا نگهبانی باشد برای قبر تا دست کسی به آن نرسد.
در سال 1249 شمسی پس از سیلی که بنای آرامگاه دانیال نبی را تخریب کرد، فردی روحانی به اسم جعفر شوشتری دستور داد تا برای این پیامبر آرامگاهی جدید ساخته شود. به علت وقوع سیل و ویرانی در آن زمان، به درستی مشخص نشده است که بنای اولیه آرامگاه به چه صورت بوده و چه کسانی آن را ساخته بودند.
روی بنا گنبدی مخروطی شکل با فرم پله‌ای ساخته شده که از معماری بومی منطقه الهام گرفته است. گنبد آرامگاه دانیال نبی که ویژه ترین بخش این بنا است، اورچین و دو پوسته است و در حدود 20 متر ارتفاع و حدود 5 متر قطر دارد که در آن از تقسیم نیروها به وسیله آهیانه استفاده شده تا عمر گنبد افزایش پیدا کند. گفته می شود که این گنبد در سال 1297 خورشیدی در دوره قاجار ساخته شده است.
داخل بنا، در قسمت ضریح دیوارها آینه کاری شده و بقیه قسمتها کاشی کاری شده اند. این آرامگاه دو حیاط دارد که در وسط حیاط اصلی اش حوض و در اطراف آن اتاق هایی برای استراحت زائران قرار داده شده است. سمت غربی آرامگاه پوشیده از کاشی کاری‌های ایرانی اسلامی است و در سمت شرقی آن دو مناره به ارتفاع حدود 10 متر در دو طرف قرار گرفته است. طبق چیزی که بر روی مناره ها حک شده قدمت آن ها به سال 1330 هجری قمری (1291 خورشیدی) برمی گردد.
سازه های آبی شوشتر ، حاصل مهندسی دوران هخامنشیان و ساسانیان در دل شهر شوشتر است. این سازه های تاریخی مجموعه‌ای به هم پیوسته از 13 اثر تاریخی شامل پل ها، بندها، آسیاب‌ها، آبشارها، کانال‌های دست کند و تونل‌های عظیم هدایت آب هستند که در ارتباط با یکدیگر از حدود 2000 سال پیش تا کنون به خوبی کار می کنند و در برابر حوادث دوران پابرجا مانده اند.
دشت خوزستان که در پائین دست کوه های بلند و برف گیر زاگرس جای گرفته و از جنوب به خلیج فارس راه می برد، از جمله معدود مناطق پرآب ایران است و بزرگترین رودهای دائمی ایران یعنی کارون ، کرخه و دز در این استان جریان دارند. رودخانه گرگر که شاخه ای از رود کارون است، درست از میان شهر شوشتر عبور می کند و سازه های آبی شوشتر بر روی شاخه گرگر بنا شده اند.
در مناطقی چون شوش و شوشتر، آبرفت این رودها ، زمین را مستعد کشاورزی در مقیاس وسیع کرده است. اما بهره گیری موثر از آب مستلزم مهندسی پیچیده ای است که طی هزاران سال در این نواحی شکل گرفته است. این مهندسی که سرآغاز آن را باید به دوران ایلامی (پیش از میلاد) نسبت داد، سه وظیفه دارد : اول، مهار کارون و جلوگیری از طغیان های مخرب آن. دوم، تامین و توزیع آب برای زمین های کشاورزی و سوم، بهره گیری از نیروی آب برای صنایع وابسته به کشاورزی.
مادام ژان دیولافوآ ، باستان شناس نامدار فرانسوی ، در سفرنامه ی خود از این محوطه به عنوان مهم ترین مجموعه صنعتی پیش از انقلاب صنعتی یاد کرده است. این سازه ها آب رود کارون را میان تمامی نقاط شوشتر و شهر های اطراف تقسیم می کرد. پیشینه ی ساخت آسیاب ها وتونل های این محوطه به دوران هخامنشی برمی گردد. آسیاب های موجود در محوطه نیز اکثرا در دوران صفوی ساخته شده و در اثر سیل سال 1342 ویران شده اند. پی ساختمان های موجود مربوط به دوره ساسانی است که در دوران قاجار مرمت و بازسازی شده است.
به دلیل اهمیت این مجموعه آبی، این منطقه از دوران ایلام باستان تا اواخر قاجار، محل استقرار حکومت های محلی بر فراز صخره ی شوشتر بوده است. پس از گذشت 18 قرن از عمر سازه های آبی شوشتر این بناها در سال 2009 میلادی و 1388 شمسی به عنوان دهمین اثر کشوری و دومین اثر استان خوزستان بعد از زیگورات چغازنبیل در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیدند.
بستن  ورود به مهنواز
نام کاربری (ایمیل شما)
رمز عبور
نام کاربری (ایمیل شما)
کد امنیتی :
ورود
آیا کلمه عبور خود را فراموش کرده اید ؟
ارسال
بازگشت به ورود.
می خواهید ثبت نام کنید ؟ عضویت |